Έρωτας νυν και αεί
Έρωτας η μεταλαβιά της ζωής.
Έρωτας το πρώτο κορμί που γρυλίζοντας έσκαψε το χώμα, κι έρωτας του νου τα μπόλια, όσα καθείς δανείστηκε κι όσα μονάχος του κεντρώθηκε.
Έρωτας
– Η λόγχη του ήλιου
– Η αγκαλιά της γης
– Η βροχή στις πληγές των βράχων
– Ο αντίλαλος των γκρεμών
– Το σχισμένο πουκάμισο της ομίχλης
– Η ρότα που αφήνει πίσω του το αλέτρι
– Ο εσπερινός των σπουργιτιών
– Το χιλιογεννημένο που φαντάζει πρωτόπλαστο
– Το σάστισμα του νερού, στη βουτιά του Απόλλωνα.
Έρωτας το σώμα σου, η ψυχή σου
και το σώμα μου, η ψυχή μου.
Όταν οι αντωνυμίες συμφωνούν στην ανταλλαγή αιχμαλώτων.
Κι όπου μανουάλια δυο έστεκαν, πολυέλαιος ένας υπερίπταται. Κι όπου χαραμάδα σ’ ανοιγόταν, φέγγει ανάκτορο στα μάτια σου. Κι όλα βαφές κι ονόματα και σχήματα αλλάζουν. Εδώ τον πόνο αποκρεύεις, εκεί τα μεσάνυχτα γίνονται μετάνυχτα, στης ερημίας το κελί ψωμί και μέλι γεύεσαι και στις εσοχές του νου τα ξωτικά ζυμώνουν.
Κι όπου σ’ άρπαζαν των βάτων χειροπέδες, το γιασεμί φυτρώνει.
Κι όπου βροχή, αντίσκηνο μαζί της φέρνει.
Κι όλο στο καρτέρι των κυνηγών, πετώντας φανερώνεσαι. Να πιάνουν στρέμματα τα σκάγια και ένα τα φτερά σου μην τα βρίσκει. Κι όπως πλαγιάζεις τα φτερά, ίδιο και της φωνής το λύγισμα.
Είμ’ εδώ! Να λες, για σένα!
Προκυμαία, στον ωκεανό της νύχτας
Εξώφυλλο των ανέμων σου
Έρημος αβάπτιστη, κι ο κόκκος σου μου δίνει τ’ όνομα
Κλωστή απ’ την κορυφή του Ολύμπου ως την αιχμή των πυραμίδων, απάνω μου να περπατήσεις.
Είμ’ εδώ!
Αγιασμός και ομπρέλα των δακρύων
Λάλημα εφτά πουλιών
Ξερολιθιά, στο ξεδιάλεμα της γης σου
Σκαλωσιά, λαιμός και ώμος ν’ ανεβαίνεις κι όπου χρεμετίζει η άνοιξη να τρέχεις.
Είμ’ εδώ για σένα!
Πόντος στο βήμα σου
Μικρόφωνο στο μετάξι της φωνής σου
Προσκέφαλο το κλάμα σου να γείρει
Θησέας στο λαβύρινθό σου να χαθώ
Είμ’ εδώ!
Εξαπτέρυγο να σε σηκώνω, δοκάρι να πατάς, σπηλιά να κρύβεσαι.
Είμ’ εδώ!
Ήλιος ορφανός να μη σε δει, φίλτρο μη σε θαμπώσει.
Είμ’ εδώ!
Φλέβα στον ίσκιο σου
Ανθρακωρύχος όπου σκάβει ο νους σου
Νησί σε κάθε σου ναυάγιο
Σκαμνί να ξαποστάσεις, νερό να πιεις, παλτό και καλυμμαύκι σε κάθε χιονισμένο μοναστήρι όπου κλείνεσαι .
Γιάννης Καλπούζος