Ο έρωτας είναι το θέμα με το οποίο ο άνθρωπος ασχολήθηκε από την αρχή της ύπαρξης του ίσως περισσότερο από κάθε άλλο . Η λογοτεχνία , το θέατρο , η γλυπτική , η μουσική , η ζωγραφική ύμνησαν , εμπνεύστηκαν και συμπορεύτηκαν με το παράδοξο και γοητευτικό φαινόμενο των αντιθέσεων που συνιστά ο έρωτας . Ο T.S Eliot λέει ότι είναι η μεγαλύτερη τρέλα της ζωής , ενώ εκείνος που κατέχεται από έρωτα ( «ο δ’ έχων μέμηνε») κατά τον Σοφοκλή στην Αντιγόνη στο τέλος τρελαίνεται . Η γοητεία του έρωτος οφείλεται ακριβώς στο ότι είναι τρέλα και εν συνεχεία στο διώνυμο των αντιθέσεων απόλυτης ευτυχίας – απόλυτης δυστυχίας . Κανένα άλλο συναίσθημα δεν μας δίνει τόσο μεγάλη χαρά , ευτυχία και πληρότητα για ένα τουλάχιστον διάστημα , ή μεγαλύτερη αίσθηση αυτοεκτίμησης και ενθουσιασμού . Όταν είσαι ερωτευμένος , περπατάς στον δρόμο και αισθάνεσαι ότι είσαι γίγαντας ή ίσως καλύτερα ο παντοδύναμος αδύναμος . Αυτή η ευτυχία όμως είναι τόσο εύθραυστη , που μπορεί να την θανατώσει ακόμα και να ανεπαίσθητο φτερούγισμα μιας πεταλούδας που πετά χιλιόμετρα μακριά και να οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο άκρο , στην απόλυτη δυστυχία , άλλως ειπείν στην μοναξιά , την θλίψη, στην απώλεια .
Ο έρωτας είναι χημεία . Πολλές φορές αυτό που λέμε τρέλα ξεκινά από την επίδραση των βιοαμινών στον εγκέφαλο . Κάποιες από αυτές προκαλούν διέγερση , όπως η βαζοπρεσίνη ή η ντοπαμίνη . Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος δεν έχει κανονική ισοτονική γραμμή συναισθήματος και συνήθως παθαίνει ψυχαναγκαστική εμμονή με το αντικείμενο του έρωτα του ( Μ. Γιωσαφάτ ,2014) . Τα συναισθήματα του ερωτευμένου ανεβοκατεβαίνουν και βρίσκονται σε πλήρη εξάρτηση από την ανταποδοτικότητα του σημαντικού άλλου .
Ο σημαντικός άλλος επιλέγεται ως «ανταποδοτής» ή «ανταποκριτής» μιας ανεπίγνωτης απαίτησης που ακούει στο όνομα ικανοποίηση . Ο έρωτας δεν γνωρίζει άλλον αφέντη πέραν από την ικανοποίηση του . Ο έρωτας δεν ενδιαφέρεται ποτέ για ολόκληρο τον άνθρωπο που έχει απέναντι του , έχει εντοπίσει ασυνείδητα και εν τη γενέσει της συνύπαρξης αυτό το «μυστικό σημάδι» που τους ενώνει . Ένα χάδι ίσως , ο ήχος της φωνής , η εκφορά του λόγου ή όπως τρυφερά λέει ο Ελύτης στο Μονόγραμμα «πως λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε.”» Άλλοτε ένα βλέμμα , είναι αυτό που αρκεί να φέρει δυο ανθρώπους κοντά στη δίνη των σωμάτων και των αισθημάτων . Μέσα από το βλέμμα αναβιώνετε η τεράστια ανάγκη για επικοινωνία που έμεινε κάποτε ανικανοποίητη . Στα μονοπάτια του βλέμματος , το άτομο συναντά τον άλλον και πίσω από τον άλλον τον ίδιο του τον εαυτό . Συναντά τον ίδιο του τον εαυτό υπό την έννοια ότι μέσα από τα μάτια του άλλου , επιβεβαιώνει ότι είναι κάτι , υπάρχει , αξίζει μια αίσθηση που ξεκινά από τη πρωταρχική σχέση με τη μητέρα , από το βλέμμα της , από τη φωνή της . Όλα αυτά τα ξαναζεί κανείς στον έρωτα .
Ο ψυχισμός αναζητά , προβάλει και συνήθως βρίσκει ίχνη από τους πρώτους έρωτες της ζωής του , από τη μητρική αγκαλιά και το γονικό χάδι που του πρόσφεραν το ωκεάνιο συναίσθημα της πληρότητας κάποτε . Αυτά τα ίχνη που ενυπάρχουν μέσα μας ασυνείδητα είναι τα μυστικά σημάδια που μας οδηγούν να επιλέγουμε ποιος θα γίνει ο σημαντικός άλλος στη ζωή μας , ποίος είναι αυτός που θα ερωτευτούμε . Η μοίρα μας δηλαδή βρίσκεται μέσα μας . Πάνω σε ένα ίχνος ο ερωτευμένος θα στήσει ένα ολόκληρο σκηνικό . Το σκηνικό θα μοιάζει με εκείνο που γνωρίζει , με εκείνο που τον μεγάλωσε μόνο που εδώ έρχεται να συναντήσει την απαίτηση της ικανοποίησης . Ο ερωτευμένος θα πάρει το ίχνος που με τόσο κόπο βρήκε και θα το εξιδανικεύσει , μαζί με αυτό άθελα του θα θεωρήσει μοναδικό και ιδανικό το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται ο έρωτας του και θα του ζητήσει να ικανοποιήσει την προσδοκία του , μια προσδοκία που είναι και στον ίδιο άγνωστη ακόμα και αν λέει πολλές φορές « εγώ ξέρω τι θέλω!» . O ερωτευμένος έχει επίγνωση ενός και μόνο πράγματος , ότι χρειάζεται τον άλλον , ότι κάτι του λείπει γι αυτό και ερωτεύεται λέει ο Ζακ Άλεν Μίλερ . Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι θα ζητήσει από το αντικείμενο του πόθου , να γίνει η ιδανική ή επιθυμητή μητέρα , θα εξαρτηθεί από αυτό , όπως το νεογέννητο βρέφος από το μητρικό στήθος και θα αισθάνεται αβοήθητος και δυστυχής κάθε φορά που εκείνο απομακρύνεται .Όσο πιο ατελής ήταν ο γάμος των γονιών του , τόσο πιο τέλειο θα θελήσει να κάνει το δικό του , γι αυτό θα προβάλλει πάνω στον άλλο φαντασιώσεις , μόνο που έρχεται η πραγματικότητα και σβήνει τα σύννεφα της ονειροπόλησης .
Ίσως πράγματι δεν υπάρχει άλλη κατάσταση της ύπαρξης , στην οποία να συναντιούνται τόσο αποφασιστικά και αμετάκλητα οι δομικές αντινομίες και αντιφάσεις της εμπειρίας , μιας εμπειρίας στην οποία η φαντασίωση πρέπει να συγκρουστεί με την πραγματικότητα , η παρουσία , με την απουσία , η συνεύρεση με την μοναξιά , η έλξη με την απόρριψη , το φως με τη σκιά , η τρυφερότητα με την επιθετικότητα , ο διάλογος με την έλλειψη επικοινωνίας , η εμπιστοσύνη με την ζήλια , η πίστη με την προδοσία , η αγάπη με το μίσος και οτιδήποτε υπό μια γενικότερη έννοια αντιπροσωπεύει την πηγή της ζωής σε αντιδιαστολή με την πηγή του θανάτου . Ο έρωτας έχει την απαίτηση της απόλυτης θεϊκής ένωσης , και αν κάποιος έρωτας μπορεί να ελπίζει είναι εκείνος που θα φωτίσει τους εραστές να ξεπεράσουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες , εκείνος ο έρωτας που θα κατεβάσει τις φαντασιώσεις στο μέτρο του πραγματικού , και πίσω από το σύννεφο θα μπορέσει να δει την πραγματική εικόνα του προσώπου που αναγέννησε τον πόθο . Ο έρωτας που μπορεί να ελπίζει είναι αυτός που θα κάνει τους εραστές , συν-τρόφους , αυτός που θα μετουσιώσει ότι ερωγενές και σαρκικό σε μια κρίση , σε μια απόφαση , σε μια υπόσχεση , για αγάπη .
Ο έρωτας ζητάει από τον άλλον να γίνει κάτι που δεν είναι , να του δώσει κάτι που δεν έχει , ούτε εκείνος ούτε κανείς άλλος τον κόσμο . Γι αυτό και ο έρωτας ανάμεσα στους δυο τελειώνει . Όμως μέσα στον καθένα , ξέχωρα συνεχίζει να υπάρχει και θα συνεχίζει να αναζητά εκείνον τον πρώτο μητρικό έρωτα , το πρώτο κράτημα και το πρώτο νανούρισμα , εκείνο το μυστικό σημάδι που κουβαλάει στα μύχια της ψυχής ξανά και πάλι από την αρχή .Η λογική του έρωτα λέει ο Ν. Σιδέρης « Θα το ξαναβρείς» αυτό όμως είναι απατηλό , ίσως είναι πιο συνετό να πει « Ψάξε και ας μην το ξαναβρείς ».
Αλλά ο πράσινος παράδεισος
των παιδικών μου ερώτων
ο αθώος παράδεισος , γεμάτος
φευγαλέες ηδονές ,
είναι ήδη πιο μακριά
απ’ την Ινδία και την Κίνα ;
« Τα άνθη του Κακού » Τσαρλς Μπωτλαίρ